Reizen als een koning, slapen tussen de bed bugs

Zaterdag 11 maart 2017

Vandaag moest ik vroeg uit de veren, want om half tien zou mijn bus naar Melaka vertrekken. Eerst nog even wat inkopen doen voor onderweg en dan de twee haltes met de metro naar het vertrekpunt nemen. Ik was ruim op tijd en hetzelfde gold gelukkig voor de bus.

Singapore is maar een stipje op de kaart, maar het duurt nog ruim een half uur voordat je de grens bereikt. Dan nog 45 minuten in de file en nog eens 45 minuten in de rij staan voor je exit stamp. Op de boekingsbevestiging stond duidelijk dat de bus maximaal een half uur zou wachten bij de grens, dus ik kneep hem wel een beetje. Helemaal toen ik buiten kwam en op het digitale bord nergens het kenteken van mijn bus zag staan. Het zal toch niet. Mijn rugzak zat nog in het bagageruim nota bene.

Op de achterste parkeerplaats, verstopt achter alle andere bussen, vond ik hem gelukkig terug. De rest van de reizigers, allemaal Singaporezen gok ik (die konden zo doorlopen), zaten blijkbaar allemaal op die rare westerling te wachten.

Het immigratiekantoor van Maleisië was ik gelukkig binnen tien minuten doorheen en toen ik dacht dat we weer verder zouden gaan, kwam de druk gebarende chauffeur voor de zoveelste keer de bus inlopen. ‘You! You!’ Wees hij nou naar mij? ‘Take luggage!’ Uhh oké…? Gooit hij me er nou gewoon uit?

Gelukkig niet. Sterker nog, hij had een verrassing voor me in petto: ik mocht in een andere bus op stoel 1A plaatsnemen. In tegenstelling tot in Nederland hebben alle bussen hier maar drie stoelen per rij en staan ze ook nog eens verder van elkaar af, waardoor je toch al superveel (been)ruimte hebt. En dan kwam er nog eens bij dat vóór stoel 1A een kussentje was ingebouwd, waardoor de beentjes heerlijk languit gelegd konden worden.

De verandering van buschauffeur was ook geen slechte: van Jochem Myjer naar Maarten van Rossem zeg maar. Verkeersregels deden ze beiden niet aan overigens. De reis, die in totaal zo’n zeven uur duurde, leidde langs een prachtig glooiend landschap, met palmbomen tot zover het oog reikt.

Daar zijn we dan, in Melaka. Eerst maar eens wat ringgits uit de muur halen om mijn accommodatie te betalen en dan de stad verkennen. Ondanks dat hier net zoveel mensen wonen als in Den Haag, heb je het idee dat je door een klein, maar druk dorpje loopt. Dat komt voornamelijk doordat vrijwel alle bezienswaardigheden op loopafstand van elkaar liggen in het historische centrum.

’s Avonds is de ‘Jonker Walk’ het hoogtepunt, een smal éénrichtingsstraatje die van vrijdag tot en met zondag in de avonduren wordt omgetoverd tot een soort marktje. Naast alle kraampjes met prullaria kun je hier ook van allerlei lokale culinaire hoogstandjes genieten. Knetterdruk is het, maar dat heeft wel iets gezelligs in dit geval.

Zondag 12 maart 2017

Gisteren was ik pas aan het eind van de middag gearriveerd, dus heel veel meer dan een beetje rondlopen zat er niet in. Vandaag is het tijd om wat dingetjes te gaan ondernemen.

Op een paar minuten lopen van mijn verblijf, aan de andere kant van de Melaka rivier, stond een groot houten schip. Binnenin bevindt zich een museum over voornamelijk de geschiedenis van deze stad. Eerst was het in handen van de Portugezen, toen onze eigen VOC en daarna kwamen nog de Engelsen. Deze geschiedenis is ook duidelijk terug te vinden in de stad. A Famosa (de overblijfselen van een Portugese vesting), het Stadthuys, Dutch Square en Heeren Street zijn slechts enkele voorbeelden.

In het gebouw ernaast is het tweede gedeelte van het museum, met onder andere informatie over de aanwezige flora en fauna in deze regio, alsook allerlei ontdekkingsreizigers en de routes die zij aflegden.

Honderd meter verder is de Taming Sari Tower gelegen, een toren die buiten de hoogte vergelijkbaar is met - het bovenste gedeelte van - de Euromast. Je gaat in een 360 graden capsule zo’n tachtig meter de hoogte in, waar je een aantal minuten ronddraait en zodoende een prima uitzicht hebt over de hele stad.

Met zonsondergang ben ik op een rondvaartboot gestapt die in zo’n drie kwartier over een gedeelte van de dwars door de stad kronkelende Melaka rivier vaart. Met de invallende duisternis gaan er steeds meer lichtjes branden, wat een leuk gezicht is. Ook zag ik onderweg ergens langs de kade nog een levensgroot beest zwemmen. Ik had geen idee wat het was, het leek een beetje op een combinatie van een kleine krokodil en een slang. Na wat research ben ik erachter gekomen dat het om een zogenoemde ‘monitor lizard’ ging (voorbeeldje: https://youtu.be/HNpInqZhLCc).

Maandag 13 maart

Wederom veel te vroeg zit ik op Melaka Sentral op de bus te wachten die mij voor tweeënhalve euro in een uur of twee naar Kuala Lumpur zal brengen. Stoel 1A had ik geboekt, want ja… Helaas, andere maatschappij, andere inrichting. Desondanks nog steeds zeer comfortabel.

De buschauffeur van vandaag leek op een gemiddelde scholier die net de bovenbouw van de middelbare school had bereikt. Gelukkig bracht hij mijn medepassagiers en ik blootvoets veilig op de plaats van bestemming. Hiervandaan was het nog een twintigtal minuten met de metro naar het guesthouse in China Town waar ik de komende twee nachten slaap.

Er zijn een viertal gratis buslijnen hier, die in en rond het centrum van ‘KL’ rijden. Eén daarvan begint bij de bushalte om de hoek van mijn verblijfplaats. Gratis en vlakbij, één en één is twee. Eens kijken waar we terecht komen.

Niet lang nadat ik in was gestapt zag ik in mijn ooghoek ineens hét gezicht van Kuala Lumpur: de Petronas Twin Towers. Snel op de stopknop drukken en daar dan maar als eerste heen. Het was nog wel een stukje lopen. Na wat puzzelwerk (met alle gebouwen om je heen zie je zelfs die grote torens niet meer) kwam ik uiteindelijk in een groot winkelcentrum terecht, die recht onder mijn doelwit gevestigd bleek te zijn.

Wat een indrukwekkend gebouw. Lang niet zo hoog als de Burj Khalifa in Dubai, maar mijns inziens dubbel zo mooi. Ik heb een tijdje buiten rondgehangen, afwisselend kijkend naar de Twin Towers en de geïmponeerde toeristen. Op een gegeven moment begon het te spetteren en ben ik weer het winkelcentrum ingelopen om ergens wat te gaan eten.

Toen ik klaar was, was het inmiddels donker en dan schijnt ie nog mooier te zijn met alle lichtjes. De uitgang vinden is echter geen abc’tje. Per abuis kwam ik via een andere uitgang bij de achterkant (of voorkant?) terecht. Daar was op dat moment een fonteinshow bezig, die een stuk indrukwekkender was dan die in Dubai.

Terug besloot ik de benenwagen te nemen, zo ver was het immers niet. Bovendien zou ik dan langs een andere grote toren komen, de groen verlichte Menara KL Tower. Deze is minder hoog dan de Petronas Twin Towers, maar toch hoger. Snap je? Hier is de aap die uit de mouw komt: de toren is gebouwd op een heuvel, waardoor hij net wat hoger uitkomt dan de Twin Towers.

Ik had eigenlijk geen idee dat je hierin ook omhoog kon, maar ach, ik ben er nu toch, dus waarom ook niet. Je kon naar het 360 graden observation deck of naar het open deck, dat tweemaal zo duur was. Hollander als ik ben, heb ik natuurlijk voor het eerste gekozen. Qua hoogte zit er toch weinig verschil tussen. Enige nadeel, wat ik me boven pas besefte, is dat je door het glas en de weerspiegeling bijna onmogelijk een goede foto kunt maken van al het moois om je heen.

Dinsdag 14 maart 2017

Ik kon maar slecht in slaap komen in een veel te warme kamer met meerdere ongenode gasten in mijn bed, dus ik werd pas laat wakker. Maakte achteraf niet zoveel uit, want Moeder Natuur had besloten vandaag een tropische storm los te laten boven Kuala Lumpur. Even naar de 7-Eleven om de hoek om de watervoorraad aan te vullen zat er zelfs niet in.

De rest van de dag heb ik vooral besteed aan het schrijven van dit verslag, ik liep alweer een paar dagen achter. Daarnaast kon ik van de gelegenheid gebruik maken om accommodatie te regelen in Bangkok, waar ik morgenavond laat heen vlieg. Stond oorspronkelijk niet op de planning, maar toen ik dankzij een foutje in het systeem van Ethiopian Airlines de kans kreeg om voor 75 euro een retourtje in de business class te boeken, heb ik daar natuurlijk niet lang over na hoeven denken.

Woensdag 15 maart 2017

Omdat ik pas vanavond laat vlieg, mocht ik mijn rugzak gelukkig in het guesthouse laten. De tropische storm was weer voorbij en dus was het tijd om weer wat te gaan doen.

Als eerste ben ik met de metro en de trein naar de Batu Caves gereisd. Eenmaal het treinstation uitgestapt, viel gelijk wat heel anders op. Het sti(n)kt er namelijk van de makaken. De een zat op zijn dooie gemak wat te eten, de ander rende gillend en krijsend achter zijn broertjes aan.

Voordat je bij de Batu Caves komt, heb je eerst nog de mogelijkheid een andere grot te bezoeken: de Ramayana Cave. Dit is een grot die versierd is met allerlei Hindoestaanse beeldjes. Het is jammer dat de muren volgekrast staan met namen van mensen die dat blijkbaar nodig achtten. Ook ligt het bovenste gedeelte van de grot vol met blikjes, flesjes en overige troep. Mijn hart begint dan altijd een beetje te huilen als ik dat soort dingen zie. In Oman hadden ze daar ook al een handje van.

Op naar de volgende grot. Om die te bereiken moet je echter eerst 272 steile treden omhooglopen. Gelukkig was het niet zo heet zo midden op de dag… Naast de metersbrede trap staat overigens een gigantisch gouden standbeeld van een of andere hindoe.

Binnenin de open grot staat zelfs een tempel. Het echte idee van een grot heb je eigenlijk niet, het is allemaal vlak betegeld. Er staan zelfs lichtmasten in, die overigens nu niet nodig waren, daar de zonnestralen via de kleine openingen boven je fraai naar binnen schenen.

’s Middags ben ik teruggegaan naar ‘KLCC’ (Kuala Lumpur City Centre), waar ik nog een tijdje heb rondgehangen in een parkje.

Toen was het langzaamaan tijd om mijn rugzak op te halen in het guesthouse. Gelukkig mocht ik nog een douche nemen, want de temperatuur in combinatie met de luchtvochtigheid hier doet me niet veel goeds. Bovendien staat er letterlijk geen zuchtje wind, al de hele week niet dat ik in deze regio ben. Dit zal misschien niet bij iedereen in goede aarde vallen, maar ik mis de kou.

Ik was weer ruim op tijd op het vliegveld van Kuala Lumpur. Bij het inchecken begon ik wel een beetje te zweten, maar dit keer niet vanwege de hitte. De dame achter de balie haalde vrijwel direct een of ander belangrijk persoon erbij die met mijn paspoort en ticket aan de slag ging. ‘Something wrong with your ticket’, kreeg ik alleen maar te horen. Ik was er al een beetje bang voor, het online inchecken was namelijk ook al niet gelukt.

Na een minuut of tien kwam de beste man me vertellen dat het tarief van dit ticket een economy class tarief is. ‘Je meent het’, dacht ik, maar dat leek me niet verstandig om hardop te zeggen. Lang verhaal kort, hij vond het geen probleem dat ik business class zou vliegen, alleen mocht ik geen gebruik maken van de lounges. Dat was dan weer jammer.

Toen werd omgeroepen dat de business class passagiers als eerste aan boord mochten, voelde ik me een koning, maar tegelijkertijd ook een beetje ongemakkelijk richting het plebs dat zometeen opgevouwen moest gaan zitten. Je wordt ook echt als een koning behandeld, bij binnenkomst krijg je gelijk champagne aangeboden.

Doordat ik geen toegang had tot de lounges, vond de gloednieuwe Dreamliner het wel een puik idee om wat technische mankementen te vertonen, zodat ik wat langer heb mogen genieten van de extra beenruimte en luxe. Diverse systeemresets en ruim een uur later konden we dan toch de lucht in, op naar Bangkok.