Perth, Pinnacles Desert & Kalbarri

Vrijdag 5 t/m zaterdag 20 mei 2017

Vrijdagavond 5 mei zette ik voor het eerst voet op Australische bodem, wat van tevoren toch wel de hoofdbestemming van mijn reis was. Na eerst nog wat overgebleven Thaise baht omgewisseld te hebben voor een stel verse dollars, heb ik de bus gepakt richting het centrum. Daar aangekomen werd ik bevangen door een soort omgekeerde cultuurshock. Het is vrijdagavond en de straten zijn vrijwel leeg. Na twee maanden reizen door Azië en met name Indonesië is dat een flinke schok kan ik jullie vertellen. Daar is het namelijk op ieder tijdstip en op iedere plek een drukte van jewelste.

Ik had voor de eerste week een hostel geboekt. Uiteraard om de stad te bezoeken, maar ook om mezelf wat tijd te geven om op zoek te gaan naar een leuke auto en wat reisgenoten. Mijn eerste plan was namelijk om een trip te gaan maken naar Darwin.

De dag na aankomst diende de eerste reisgenoot zich al aan. Ene Peter, een Duitssprekende Italiaan, had er net een paar werkende maanden op zitten in Melbourne en had ongeveer dezelfde plannen als ik. Hij was zijn zoektocht naar een auto echter al begonnen op Gumtree, de Australische versie van Marktplaats.

Het klikte eigenlijk gelijk al, en zo kwam het dat we de daaropvolgende dagen met z’n tweeën een drietal auto’s hebben bekeken. De eerste twijfelden we over, de tweede was niks, maar de derde was scheepsrecht. Een gigantische Nissan Patrol uit 1999 die wat flinke upgrades had gehad. Zo had hij een suspension van 3 inch ondergaan en waren er ook ‘iets’ grotere banden opgezet. Het voelde net of je in zo’n monstertruck reed. Daarbij was het voor ons beiden de eerste keer dat we aan de ‘verkeerde’ kant van de weg reden. Ook in de auto zelf is alles omgekeerd; schakelen moet uiteraard met de linkerhand gebeuren en de richtingaanwijzers zitten rechts in plaats van links. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat met enige regelmaat per abuis de ruitenwissers geactiveerd werden.

De daaropvolgende dagen zijn we gaan plannen en inkopen gaan doen. Normaal gesproken zoek je je een ongeluk als je probeert je auto terug te vinden op een parkeerplaats, maar met die van ons was dat geen enkel probleem. Zo’n joekel, die zag je van kilometers afstand al boven alles en iedereen uitsteken.

Naarmate ons vertrek dichterbij kwam, begon Peter ineens te twijfelen. Hij vertelde me dat dit zijn droom was, een auto kopen en door Australië tuffen. Hetzelfde als ik dus. Echter, sinds hij daadwerkelijk die auto had, voelde het anders voor hem. Ik zal de details verder besparen, maar na een paar dagen heel goed nadenken en overleggen met het thuisfront, besloot hij definitief om zijn plannen om te gooien en de auto weer te verkopen.

Aangezien ik inmiddels al een ticket vanaf Darwin terug naar Indonesië had geboekt op 19 juni en dus maar een maandje van de auto gebruik zou maken, hadden we besloten dat hij het grootste gedeelte zou betalen en ik slechts een bijdrage van duizend Australische dollar zou doen. Dit bedrag zou hij me dan in Darwin terugbetalen. Door de verandering in de plannen ging dit natuurlijk niet door, maar hij beloofde me de volgende dag mijn dollars terug te geven. Hij is een oprechte jongen, dus ondanks dat ik van nature vrij wantrouwig ben, geloofde ik hem op zijn woord. En inderdaad, de volgende dag kreeg ik een flinke stapel dollars van hem terug.

Probleem 1 opgelost, nu probleem 2. Ik was inmiddels alweer een ruime week hier en ik kon weer opnieuw beginnen. Een andere auto kopen en op zoek naar nieuwe reismaatjes. Je zou denken, neem dat ding van Peter over en klaar is Kees. Echter had deze achterin een tweepersoonsbed en dus maar twee zitplaatsen. Met het vooruitzicht dat mijn ouders in september deze kant op komen, had dat niet zo heel veel zin.

Een andere auto is bovendien zo gevonden, daar zijn er namelijk duizenden van te vinden op Gumtree. De eerste die ik bezichtigde had rond de 435.000 kilometer op de teller, dat leek me toch wel erg veel. De tweede stamde uit 1989 en het verschil met de overige auto’s die ik gezien had (allemaal uit de periode rond de eeuwwisseling) was wel heel erg groot. Ook dit keer was de derde keer scheepsrecht. Een bordeauxrode Mitsubishi Pajero uit 2002 die ik voor 6.500 dollar (4.350 euro) overnam van een Vlaams koppel die net heel Australië hadden doorkruist. Ook deze heeft een tweepersoonsbed achterin, echter is deze op te vouwen, waardoor de achterbank gewoon opengeklapt kan worden voor tijdens het rijden.

Nu nog proberen een of twee reisgenoten te vinden om de fun (en kosten…) mee te kunnen delen. In het hostel heb ik helaas niemand meer ontmoet met vergelijkbare plannen. Maar niet getreurd, ook voor nieuwe vrienden kun je op Gumtree terecht. En zo kwam ik uit bij opnieuw een Belgisch koppel, toevallig ook uit Gent, die begin juli in Darwin moesten zijn voor hun geplande vrijwilligerswerk. Het klikte bij de eerste ontmoeting, en dus besloten we om de trip met zijn drieën te gaan maken.

In de tussentijd heb ik ook nog wat van de stad en omgeving gezien. Zo ben ik in Fremantle geweest en heb ik in Kings Park genoten van het prachtige uitzicht over de stad en de Swan River. Daarnaast ben ik – uiteraard – ook meerdere keren in het centrum van Perth geweest, slechts een kwartiertje lopen of vijf minuten met de gratis bus vanaf mijn hostel in East Perth. In het centrum heb ik onder andere een bankrekening geopend en een verzekering afgesloten voor de auto, beiden bij de Commonwealth Bank.

Zondag 21 mei 2017

Het was zover, de trip kon beginnen. Eerst nog even afscheid genomen van Peter en wat andere mensen in het hostel alvorens ik naar het Airbnb-adres van Johan en Natacha ben gereden, aan de andere kant van de Swan River. De eerste etappe ging naar Cervantes, ruim tweehonderd kilometer ten noorden van Perth. Niet zo heel ver dus. Desondanks hadden we om tien uur afgesproken, zodat we voldoende tijd hadden om nog wat noodzakelijke inkopen te doen.

Dat laatste liep iets uit, waardoor we daarna in een keer door zijn gereden naar de eindbestemming, waar we tegen zonsondergang arriveerden. Het is hier winter, dus dat is al rond vijf uur/half zes. Het waaide flink en het was ook niet heel warm. Dus, echte kampeerders als we zijn, zijn we op zoek gegaan naar… Een hostel. Die was zo gevonden gelukkig en bovendien vrijwel leeg, waardoor we een zespersoons dorm voor onszelf hadden.

Maandag 22 mei 2017

Als eerste zijn we een stukje teruggereden naar de Pinnacles Desert, een woestijn met duizenden rechtopstaande rotsen. Daar hebben we een rondje gereden op het uitgestippelde pad. Halverwege zijn we uitgestapt en hebben we een kort wandelingetje gemaakt tussen de rotsen. Helaas was het weer niet super en de kleuren daardoor niet heel fraai voor het maken van mooie foto’s. Desondanks is het een bijzonder verschijnsel om te aanschouwen. Tevens heb ik hier de eerste levende kangaroos gezien, verstopt tussen de bosjes.

’s Middags zijn we in een stuk doorgereden naar een gratis camping zo’n tachtig kilometer ten oosten van Kalbarri. Ruim 350 kilometer met slechts een tussenstop in Geraldton voor wat boodschappen. Na een ietwat valse start dus alsnog onze eerste kampeernacht. Johan en Natacha in hun gloednieuwe tentje, ik op het tweepersoonsbed achterin de auto, na deze eerst vakkundig omgebouwd te hebben.

Dinsdag 23 mei 2017

Hartstikke leuk dat kamperen, maar het wordt in deze tijd van het jaar ontzettend koud ’s nachts. Bij gebrek aan een deken heb ik dus maar in een dikke laag kleren getracht te slapen. Als je ’s ochtends wakker wordt en de zon doorkomt, wordt het echter heel snel bloedheet in de auto en moet je dus wel opstaan. Best wel een goed systeem eigenlijk voor een luilak als ik.

Na de auto weer te hebben omgebouwd van krappe tweepersoonskamer tot vervoersmiddel zijn we naar het aan de kust gelegen Kalbarri gereden. Ten zuiden van dit kleine vakantieplaatsje liggen een aantal uitzichtpunten waar je over de indrukwekkende kliffen uitkijkt. Een van deze punten is bij Island Rock, een eenzame rots die vlak voor de kust het water uit steekt. Het aangezicht lijkt een beetje op dat van de twaalf apostelen bij de Great Ocean Road, aan de andere kant van Australië.

Daarnaast zijn langs de kliffen een aantal wandelingen uitgestippeld, waarvan we er enkele hebben uitgevoerd. Vrij warm in de volle zon en je wordt gestoord van de zoemende vliegen bij je gezicht (derhalve permanent omgedoopt tot ‘kutvliegen’), maar de uitzichten onderweg zorgen ervoor dat het zeker de moeite waard is.

Bij terugkomst in Kalbarri hebben we in het Visitor Centre een tour geboekt voor het bezoeken van het nationale park morgenmiddag. Normaal gesproken kun je hier op eigen houtje heen, maar doordat ze druk bezig zijn met het vernieuwen van de weg, laten ze alleen georganiseerde tours door.

Voor de komende twee nachten hebben we toch weer eieren voor ons geld gekozen en via Airbnb een leuk appartementje geboekt. Gewoon binnen koken, geen kou lijden ’s nachts en een zacht bedje. Heerlijk.

Woensdag 24 mei 2017

Voor vanmiddag hadden we dus die tour geboekt. Die start echter pas rond lunchtijd, dus ’s ochtends hadden we nog wat uren over, die we besloten te besteden aan een retourtje Pink Lake, zo’n zeventig kilometer ten zuiden van Kalbarri. Toevallig stuurde mijn lieftallige tante Nicolette precies vandaag een link door met wat hoogtepunten van Australië, waar dit roze meer ook bij stond (http://www.australiangeographic.com.au/topics/science-environment/2017/05/top-10-natural-phenomena?adbsc=social_20170524_72550007&adbid=10154618526193339&adbpl=fb&adbpr=100614418338). Het gaat om de afbeelding boven de tekst, wij hebben op precies dezelfde plek gestaan als waarvandaan deze foto gemaakt is. Helaas was de kleur roze niet zo spectaculair als op de foto. Nummer zeven op de lijst komen we morgen langs trouwens, maar dit terzijde.

We waren mooi op tijd terug bij het Visitor Centre voor het vertrek van de tour. Als eerste werden we naar Z-Bend gebracht. Een kort wandelingetje leidde naar dit fenomeen; een Grand Canyon-achtige kloof in de vorm van de letter Z, waar de Murchison River doorheen stroomt.

Vervolgens reed de bus naar het andere hoogtepunt in dit nationale park: Nature’s Window; simpel gezegd een rots met een gat erin, wederom met uitzicht op de vallei en de rivier. Beide spots waren de moeite waard, maar voor iemand die begint te kokhalzen bij het idee van een groepsreis, is het wel jammer dat het met een tour moest.