Banda Aceh & Pulau Weh

Do, vr & za 23, 24 & 25 maart 2017

Op donderdag 23 maart heb ik Kuala Lumpur omgeruild voor Banda Aceh, een stad in het uiterste noorden van Sumatra in Indonesië. Op 5 mei vlieg ik vanaf Bali door naar Australië. Het plan is dus om in zes weken vanaf hier helemaal over land (en zee) naar Bali te reizen; een reis van een kleine vierduizend kilometer dwars door Sumatra en Java. Maar laten we maar bij het begin beginnen.

De meeste bezienswaardigheden in Banda Aceh hebben te maken met de tsunami van tweede kerstdag 2004, waar deze regio destijds zwaar door getroffen is. Zo is er het Tsunami Museum, met onder andere zeer indrukwekkende en emotionele beelden over de ramp. Vond ik tenminste, de locals leken het vooral als een gezellig familie-uitje te zien. Bovendien mocht ik weer tientallen keren op de foto met giechelende Indonesiërs.

Ook de nasleep, de hulp vanuit de hele wereld en hoe een eventuele nieuwe tsunami beter te kunnen bestrijden, komen ruim aan bod. Daarnaast is er een ronde herdenkingsruimte met op de muren om je heen de namen van alle mensen die het niet hebben gered. Maar het meest bijzondere was misschien wel een mooie houten klok die het had begeven precies op het moment dat de tsunami aan land kwam.

Een van de andere toeristische attracties die een direct gevolg is van de tsunami, is een groot schip van 2600 ton dat een paar kilometer landinwaarts terecht is gekomen. Van bovenaf heb je een aardig uitzicht over de stad.

Op de terugweg naar mijn hotel kwam ik langs een groot sportterrein met in het midden een knollentuin die als voetbalveld door moest gaan, met daaromheen een geïmproviseerde sintelbaan. Hiernaast lagen onder andere een tennisveld en een volleybalveld. Een flink gedeelte van de lokale bevolking vierde hier hun weekend.  

Mijn oog viel echter op een heel ander veld. De sport schijnt ‘sepak takraw’ te heten en heel populair te zijn in Zuidoost-Azië. Ik had er echter nog nooit van gehoord. Het is een soort voetvolley, maar dan met een iets andere service dan wij kennen. Ook de bal is anders, namelijk van rotan.

De ene na de andere bizarre, karate-achtige omhaal vloog om mijn oren, ik wist niet wat ik zag. Het is mij een raadsel hoe die gasten het voor elkaar kregen om iedere keer weer gewoon op beide pootjes terecht te komen op de betonnen ondergrond, maar spectaculair was het wel. Ik heb hier denk ik wel een uur of twee naar zitten kijken en daarbij ook redelijk wat – vind ik zelf – geslaagde foto’s en filmpjes gemaakt van de actie.

Zo t/m wo 26 t/m 29 maart 2017

Relax time. In plaats van naar het zuiden, ga ik eerst nog heel even naar het noorden. Voor de kust van Banda Aceh liggen namelijk nog een aantal eilanden. Een daarvan is Pulau Weh, schijnbaar het duikmekka van Indonesië. En waar kun je beter zo’n dure sport uitproberen dan in een spotgoedkoop land als dit.

Eerst maar eens de ferry er naartoe. Ook hier ben ik weer een ware attractie. Wat dat betreft zijn Indonesiërs toch heel anders dan de mensen in de andere Aziatische landen waar ik tot nu toe geweest ben, al kan dat ook komen doordat ik nu eigenlijk voor het eerst in een gebied ben waar niet zo veel westerse toeristen komen.

Bij aankomst in de haven van Balohan werd ik op de ferry zelf al opgewacht door een man die alvast voor mij had besloten dat ik met hem meeging. Prima, dacht ik, ik was toch al niet van plan om de 24 kilometer naar het Lumba Lumba Diving Centre te gaan lopen. Echter had ik verwacht in een becak (de Indonesische versie van de tuktuk) terecht te komen, en niet achterop een motor… Niet echt comfortabel, zeker niet met een grote rugzak op je rug, maar wel een hele leuke ervaring. De route leidde bovendien langs een mooi uitzichtpunt, waar de beste man me nog even een fotootje liet maken.

Mijn duikpoging op maandag is uiteindelijk op een fiasco uitgelopen. Bij de eerste oefeningen in ondiep water had ik moeite met ademen en de enge gedachte dat zoiets plots gebeurt op grotere diepte deed mij besluiten de ‘Introduction Dive’ niet af te maken.

De rest van de dagen heb ik vooral besteed aan lekker helemaal niets doen, veelal in de hangmat op mijn balkonnetje. Boven mijn hoofd speelde zich vrijwel de hele dag een interessant schouwspel af tussen de vele gekko’s en de insecten. Op de achtergrond klonken de golven van de oceaan.

Drie nachten zou ik blijven, maar ik had al gauw in de gaten dat daar best nog wel een nachtje bij kon. De rust en relaxte sfeer hier zijn verslavend. Ook met het uitzicht op de helderblauwe oceaan is weinig mis en bij de eettentjes in ‘de straat’ kun je voor weinig geld werkelijk van alles bestellen, inclusief de typisch Indonesische wienerschnitzel en spaghetti bolognese.