Een passend afscheid

24 februari 2017 - Muscat, Oman

Maandag 20 februari 2017

Na jaren dromen, sparen en plannen, gaat het dan eindelijk beginnen...

Mams en (vooral) paps hadden bedacht dat het handiger zou zijn om ergens in de buurt van Düsseldorf Airport te overnachten, zodat we in ieder geval op tijd zouden zijn. Nou, op tijd waren we hoor; ruim drie uur voor vertrek stond ik in de rij om mijn volgepakte, doch niet heel zware rugzak de bagageband op te gooien.

Genoeg tijd over dus om onder het genot van een drankje nog even vliegtuigen te kijken, toen er plots een wel heel groot toestel de hoek om kwam. Alsof het afgesproken werk was, kwam ie recht op ons af taxiën. 'Kanonnen, wat een joekel', zag ik mijn moeder denken.

Na plusminus anderhalf uur was ik die twee eigenlijk wel een beetje zat en besloot ik maar richting security check te lopen. Snel nog wat laatste foto's maken en dan maar afscheid nemen. De tranen vloeiden rijkelijk bij één specifiek persoon... Maar geen zorgen hoor mam, de hemel huilde met je mee.

Nog voordat ik me goed in wel in mijn stoeltje aan het raam had kunnen manoeuvreren, begon er uit het niets iemand iets in het Arabisch te roepen. Ik schrok me een hoedje natuurlijk, dit is wat je op het nieuws hoort van ooggetuigen als er weer eens een aanslag is gepleegd. Gelukkig loos alarm, 't bleek de captain te zijn.

Verder een goede vlucht gehad en op tijd geland. Desondanks was ik pas tegen twee uur 's nachts bij het 'hostel', wat niet meer was dan een omgebouwde villa in een rustige woonwijk, vlakbij het vliegveld.

Dinsdag 21 februari 2017

Tijd om Dubai met daglicht te bekijken. Toen ik de deur uitliep, kwam ik erachter dat het ook hier weleens regent. Dat zeggen ze er nooit bij in de reisgidsen.

Onderweg naar de metro maar even langs het verrassend grote tennisstadion gelopen, waar op dit moment een WTA-toernooi gaande is. Neerlands trots Kiki Bertens was al uitgeschakeld toen ik nog in de lucht hing, dus na een korte stop voor een fotootje heb ik mijn weg maar vervolgd.

Volgende stop was het busstation, waar ik alvast een retourticket heb gekocht naar Muscat, Oman. Tweemaal 450 kilometer voor nog geen 24 euro, niet gek dacht ik zo.

Vervolgens rechtstreeks met de metro door naar mijn volgende hostel voor de komende twee nachten in de Dubai Marina. Zo'n tweehonderd meter de lucht in, op de 66e verdieping van de ‘Elite Residence Tower’ met een schitterend uitzicht op het palmeiland Palm Jumeirah.

's Middags heb ik wat rondgebanjerd in de marina, waar me nog een aantal keer een gloednieuwe iPhone werd aangeboden. Ondanks dat ik die jongens op hun blauwe ogen geloofde toen ze me vertelden dat ze hartstikke echt waren, heb ik er na lang nadenken toch maar van afgezien.

Tot slot heb ik een bezoekje gebracht aan de Mall of the Emirates. Een gigantisch winkelcentrum, met als bizarre hoogtepunt de bekende indoor skibaan. Pas later hoorde ik van mijn kamergenoten dat de Dubai Mall nóg groter is.

Woensdag 22 februari 2017

Aan het eind van de ochtend ben ik per tram en bus naar de Souk Madinat Jumeirah gegaan. Scheen wel aardig te zijn en bovendien heb je een mooi uitzicht op de Burj Al Arab. Daar bleek weinig aan gelogen, dit is de leukste bezienswaardigheid waar ik tot nu toe ben geweest in Dubai. Het is een soort fort, gebouwd in Arabische stijl met allerlei winkeltjes en restaurants met terrasjes. Aan de achterkant loopt een helderblauw kanaaltje met een rijtje palmbomen ernaast, waar je inderdaad een fraai uitzicht hebt op dat veel te dure hotel.

's Middags met buslijn X28 niet naar het derde dal universum (https://www.youtube.com/watch?v=1X-Asda_YZ0), maar richting de eerdergenoemde Dubai Mall gegaan. In de Dubai Mall kan alles. Een levensgroot aquarium met onder andere haaien en piranha's, een waterval van een meter of tien hoog, een ijsbaan en een gigantisch skelet van een dinosaurus zijn slechts enkele voorbeelden. De Dubai Mall is ook het winkelcentrum waarbij de Vero Moda recht tegenover de rijkeluiswinkels van merken als Prada, Louis Vuitton en Gucci gevestigd is. In letterlijk iedere winkel die net iets duurder is dan de 'gewone' mens kan betalen, staan drie tot vijf medewerkers in pak met fluwelen handschoentjes elkaar aan te kijken, zich afvragend waar nou die ene klant blijft die voor de gehele jaaromzet moet zorgen.

Als je aan de achterkant van de mall naar buiten loopt en je hoofd negentig graden naar rechts draait, staat daar die enorme toren. Je moet wel je hoofd eerst nog bijna 180 graden omhoog draaien wil je hem in zijn volledigheid kunnen zien, maar mooi is ie wel. Vooral 's avonds is het een prachtig gezicht met al die lichtjes, helaas heb ik hem niet zo mooi op de foto kunnen krijgen zoals ie in het echt was.

Na de tegenvallende fonteinshow hield ik het maar voor gezien voor vandaag.

Donderdag 23 februari 2017

Jammer genoeg voor de derde dag op rij niet echt helder weer. Desondanks nog een laatste keer genoten van het uitzicht alvorens ik mijn spullen pakte en vertrok. De bus naar Muscat zou pas om half vier vertrekken vanuit de wijk Deira, zo’n dertig kilometer verderop. Ik had dus nog wel wat tijd te doden en besloot een bezoekje te brengen aan de Gold Souk, die lag immers toch vlakbij het busstation.

In rijen staan ze klaar voor je, de mannetjes om je een horloge aan te smeren. Eerlijk gezegd had ik het mede hierdoor vrij snel weer gezien en heb ik me langzaamaan naar het vertrekpunt van de bus begeven. Kon ik mooi nog even wat inkopen doen voor onderweg.

Het was inmiddels half drie toen ik arriveerde en de bus stond al klaar. Een uurtje later zat ie helemaal vol zodat we mooi op tijd konden vertrekken. Tot ver buiten Dubai was het een drukte van jewelste op de weg en het duurde twee uur voordat de grens bereikt was.

Drie stops en weer twee uur en een kwartier later was alle rompslomp dan eindelijk achter de rug en mochten we Oman in. Een korte blik op de kaart leert ons dat we dan pas op een derde van de route zijn, terwijl het inmiddels bijna acht uur ’s avonds is.

Bijna middernacht is het als de bus het busstation van de wijk Ruwi opdraait. ‘Five hours! Five hours!’ Ik hoor het de ticketmeneer in Dubai nog roepen toen ik hem vroeg hoe lang de reis zou duren. Dikke lul, drie bier zeggen we dan op z’n goed Hollands. Gelukkig besloot mijn buurman het in Sohar voor gezien te houden, waardoor ik het laatste deel wat ruimer kon zitten in de toch al verrassend comfortabele touringcar.

Natuurlijk veel te veel betaald voor de taxi naar mijn hotelletje, maar het zou een half uur lopen zijn geweest en ik was vergeten om van tevoren te checken of ze een 24-uurs receptie zouden hebben, dus ik wilde er zo snel mogelijk naartoe. Bleek gelukkig dat ze inderdaad gewoon 24 uur open zijn.

Foto’s

7 Reacties

  1. Renee De Kreek:
    27 februari 2017
    Super leuk zoals je schrijft, heb hartelijk gelachen. Papa's herinneringen komen weer terug (niet dat ie dement is geworden hoor) over zijn bezoek jaren terug!
  2. Bert de Kreek:
    27 februari 2017
    Geweldig verslag, we zijn heel benieuwd naar het vervolg!
  3. Cor en Els:
    27 februari 2017
    Leuk om je op deze manier te volgen. Een mooie reis gewenst.
  4. Nicolette:
    28 februari 2017
    Wat heb je dat allemaal Leuk beschreven, Ik lees het met een glimlach, en moet veel vertalen! Ik kijk uit naar meer
  5. Maria Van Der Graaff:
    28 februari 2017
    Wat een verborgen schrijftalent. Heel leuk om je zo te kunnen volgen. Kijken uit naar vervolg.
  6. Karin Jongen:
    28 februari 2017
    Heb met veel plezier je reisverslag gelezen. Goede reis verder Edwin
  7. Ron Oomens:
    1 maart 2017
    ha die Edwin. Supergaaf dit! Wat een belevenissen! De wereld ligt aan je voeten en blijven schrijven hierover. Aan die wedstrijd heb je niks gemist hoor haha. Ik let wel een beetje op die ouwe van je . Genietse!