Geiten en kamelen ontwijken

Maandag 27 februari 2017

Mijn volgende overnachting is in Ibra, in het binnenland van Oman op zo’n 160 kilometer van Sur. Maar voordat ik die kant op ga, eerst nog even voor een goede vijftien euro de tank volgooien en met een local op de foto.

Onderweg rijd je een groot gedeelte langs de Wahiba Sands, de plaatselijke woestijn. Een overnachting in een van de vele toeristenkampen in de woestijn stond het budget weer niet toe, maar van de receptionist in mijn hotel in Sur kreeg ik de tip dat je, zelfs zonder four-wheel drive, ook op eigen houtje een stukje de woestijn in kunt. Het plan was dus om dit te doen onder het motto ‘we kijken wel hoe ver we komen’. Het liep alleen een beetje anders.

Ongeveer halverwege is er namelijk een afslag naar een van de vele wadi’s die Oman rijk is; de Wadi Bani Khalid Pools & Cave. Net als de Wadi Shab wordt deze in alle Lonely Planets en overige reisgidsen genoemd als een van de mooiste van Oman. Ik kan toch doen wat ik wil, dus de keuze is snel gemaakt.

Het is wel een omweg van bijna zeventig kilometer, maar de weg door de bergen er naartoe is prachtig. Tevens heb ik hier de eerste kamelen gespot in een kleine nederzetting langs de weg.

In tegenstelling tot de Wadi Shab bevindt het hoogtepunt (de pools, tot wel negen en een halve meter diep, en de palmbomen) zich hier direct na de parkeerplaats. Desondanks besluit ik de moeilijk begaanbare wadi een stukje in te lopen. Achteraf bleek dit ‘stukje’ iets te ver te zijn geweest, want toen ik terugkeerde bij de auto was het al na zessen en begon het langzaamaan te schemeren.

Die woestijn komt morgen wel, nu maar zo snel mogelijk naar Ibra, wat met alle wegwerkzaamheden en verkeersdrempels nog zeker twee uur rijden was. Tot overmaat van ramp begon het ook nog te stortregenen, al was het gelukkig maar een kort buitje.

Deze keer spot ik alle drempels op tijd en met een ietwat vermoeide rechtervoet (lastig hoor als je thuis cruise control gewend bent) bereik ik uiteindelijk zonder problemen mijn bestemming.

Dinsdag 28 februari 2017

De dag begon met een klop op de deur; de vriendelijke hotelmedewerker kwam mijn kleding hoogstpersoonlijk weer helemaal schoon en uiterst klein opgevouwen terugbrengen. Superservice, maar voor zesenhalve rial (16/17 euro) regel ik het volgende keer zelf wel…

Goed, de woestijn moesten we nog heen. De meneer in Sur had het perfect uitgelegd: bij Al Wasil de borden volgen richting het kasteel en daar gewoon langs rijden. De verharde weg loopt vanaf dat punt een kilometer of zeven de woestijn in. Je kunt de weg overigens zien lopen op de satellietbeelden van Google Maps (https://goo.gl/maps/2PDQqa4juKo). Aan het eind van het asfalt heb ik mijn auto geparkeerd en ben ik uitgestapt om wat plaatjes te schieten.

Voor ik het wist stond er een grote Toyota naast me met een local achter het stuur, ene Ali. Of ik geïnteresseerd was in een rondje door de woestijn. Een uur ‘dune bashing’ voor tien rial (25 euro) vond ik wel een goede deal en dus stapte ik in.

Zigzaggend tussen de kamelen door liet Ali me van alles zien en probeerde hij met handen en voeten mijn vragen te beantwoorden. ‘No! No! Ali good driver!’, antwoordde hij enigszins verontwaardigd op de vraag of hij met zijn auto weleens vast komt te zitten in het zand. Gelijk had ie wel, bekwaam scheurde hij de duinen op en af. Niet gek ook natuurlijk als dit je achtertuin is.

Een geweldige ervaring en dat voor een prijs die volgens mij een stuk lager ligt dan die van de georganiseerde tours. Na het lezen van dit verslag gaat iedereen natuurlijk direct zijn of haar vakantieplannen wijzigen, dus ik heb goed nieuws: Ali heeft me zijn telefoonnummer gegeven. Mocht iemand per ongeluk in de buurt zijn: ik kan een ritje met Ali je ten zeerste aanraden.

Eerst nog wat geiten ontwijken, die je overigens in heel Oman tegenkomt, en dan terug richting Ibra. Vervolgens in één keer door naar Nizwa, wat ook weer een pokke-end rijden is. Dit keer met daglicht gelukkig.

In Nizwa had ik via Airbnb een overnachting geregeld bij een local thuis. Deze ‘local’ bleek een Iraniër die les gaf in Engels en Engelse literatuur op de universiteit van Nizwa. Daarnaast was hij gek van voetbal en dan ben je bij mij natuurlijk aan het juiste adres. Met een nietszeggend potje uit de Aziatische Champions League op een van de 27 kanalen van de plaatselijke betaalzender op de achtergrond, vertelde hij me dat hij zelfs af en toe Eredivisiewedstrijden kijkt door de aanwezigheid van twee bekende Iraanse spelers.

Woensdag 1 maart 2017

Mijn gastheer moest gewoon werken en was om acht uur de deur al uit. Gelukkig heeft ie mij laten liggen en kon ik op mijn dooie gemak opstarten.

Mijn idee was oorspronkelijk om via Ibri, Rustaq en Nakhl in een paar dagen terug te rijden naar Muscat. (Betaalbare) accommodatie op deze route is echter op één hand te tellen, maar dan wel een hand van iemand die met oud en nieuw al zijn vingers is kwijtgeraakt. Dus besluit ik maar om vandaag al terug te rijden naar Muscat en dan in de komende paar dagen van daaruit nog een paar ritjes te maken.

Wel maak ik eerst nog een uitstapje richting de bergen. Het dorpje Misfat al Abriyyin bleek een van de hoogstgelegen dorpjes die je zonder four-wheel drive kunt bereiken. Bovendien kom je onderweg langs de Al Hoota Cave en het dorpje Al Hamra. De Al Hoota Cave kon je blijkbaar slechts één keer per uur in met een soort monorail. De rit van twaalf uur was net weg en om één uur hadden ze lunchpauze. Fijn. Er was wel een interessant geologiemuseumpje, maar om nou twee uur lang naar een paar stenen te kijken leek me ook wat overdreven.

Door naar Al Hamra dan. Een gedeelte van dit dorpje bestaat uit oude, half ingestorte en verlaten huizen. Een beetje spooky wel, maar best leuk om even doorheen te lopen.

Het uitzicht vanaf Misfat al Abriyyin viel tegen en in het dorpje zelf was ook niet echt veel te beleven. Toen ben ik terug naar Nizwa gereden om daar vandaan de afslag naar de hoofdstad te pakken. Mijn hotel voor de komende drie nachten ligt midden in Muscat, pal naast de retedrukke Sultan Qaboos Street, dus het is wel zo lekker dat ik niet in het donker hoef te zoeken.